Opinia Porozumienia Rezydentów Ogólnopolskiego Związku Zawodowego Lekarzy do projektu nowelizacji ustawy o zmianie ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych oraz niektórych innych ustaw
Niniejszy dokument stanowi analizę projektu nowelizowanej ustawy o zmianie ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych oraz niektórych innych ustaw. Dokument ten pozostaje w relacji z porozumieniem z 8 lutego 2018 r. zawartym pomiędzy Ministrem Zdrowia i Porozumieniem Rezydentów OZZL, gdyż w dużej części wynika z jego podpisania. W opinii Porozumienia Rezydentów OZZL w wielu punktach planowanej noweli znajdują się rozbieżności między omawianym porozumieniem a propozycją nowelizacji ustawy. Rozbieżności te w większości są nieakceptowalne i nie wypełniają podpisanego porozumienia. Doprowadziłyby do powstania chaosu prawnego oraz dyskryminacji części pracowników sektora medycznego (m.in. lekarzy specjalistów z wyszczególnionych w odpowiednich punktach specjalizacjach). Niniejszy dokument utworzono tak, aby wyartykułować najważniejsze punkty planowanej noweli wraz z propozycją korekty poszczególnych punktów z ich uzasadnieniem. Projekt ustawy podzielono na poszczególne części celem dokładnej analizy.
Część 1 – dyżury medyczne
Analizowana propozycja ustawowa
Art 2. W ustawie z dnia 5 grudnia 1996 r. o zawodach lekarza i lekarza dentysty (Dz. U. z 2018 r. poz. 617, 650 i 697) wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 16i (…)
a) ust. 3 otrzymuje brzmienie:
„3. Lekarzowi pełniącemu dyżur medyczny w ramach realizacji programu specjalizacji przysługuje wynagrodzenie na podstawie umowy o pełnienie dyżurów, zawartej z podmiotem prowadzącym szkolenie specjalizacyjne lub staż kierunkowy.”,
b) po ust. 3 dodaje się ust. 4 i 5 w brzmieniu:
„4. Lekarzowi, który odbywa szkolenie specjalizacyjne w ramach rezydentury, pełniącemu dyżur medyczny, o którym mowa w ust. 3, przysługuje wynagrodzenie na podstawie umowy, o której mowa w art. 16h ust 1.
5. Minister właściwy do spraw zdrowia finansuje wynagrodzenie, o którym mowa w ust. 4, w wysokości nieprzekraczającej stawki określonej w art. 1511 §1 pkt 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy”.
2) w art. 16j:
a) ust. 2 otrzymuje brzmienie:
„2. Środki finansowe niezbędne do odbywania szkolenia specjalizacyjnego w ramach rezydentury, w tym dyżurów medycznych, o których mowa w art. 16i ust. 4 do wysokości, o której mowa w art. 16i ust. 5, przez lekarzy, który zostali zakwalifikowani do jej odbywania lub odbywają ją w tym trybie, minister właściwy do spraw zdrowia przekazuje na podstawie umowy zawartej z podmiotem prowadzącym szkolenie specjalizacyjne zatrudniającym tych lekarzy. Umowa ta określa wysokość środków i ich przeznaczenie”.
Proponowane zmiany z uzasadnieniem
Proponowane zmiany zmierzają do uregulowania kwestii odrębnych umów cywilnoprawnych na pełnienie dyżurów medycznych pomimo istniejącego stosunku pracy w ramach odbywania szkolenia specjalizacyjnego w trybie rezydentury. Umowy te są nagminnie wykorzystywane w placówkach medycznych zatrudniających lekarzy rezydentów, co jest wprost sprzeczne z prawem. Uregulowanie tej kwestii ustawowo jest ważnym punktem tworzenia przyjaznego pracownikowi prawa pracy, szczególnie w tak newralgicznych zawodach, jakim jest m.in. zawód lekarza. Należy jednak zauważyć, że proponowana zmiana nie reguluje kwestii interpretacji prawa pracy związanego z problematyką dyżurów medycznych jako szczególnej formy wykonywania pracy. Omawiana kwestia została ujęta w §11 ust. 2 porozumienia pomiędzy Ministrem Zdrowia i Porozumieniem Rezydentów OZZL z 8 lutego 2018. W opinii Porozumienia Rezydentów OZZL uzupełnianie podstawowego wymiaru czasu pracy godzinami dyżurowymi jest łamaniem art. 16j ust. 2 ustawy o zawodach lekarza i lekarza dentysty mówiącego o przeznaczeniu środków przekazywanych przez Ministerstwo Zdrowia podmiotom zatrudniającym lekarzy rezydentów. Przeznaczenie to określone jest wprost – jest to wynagrodzenie za podstawowy wymiar czasu pracy oraz dodatkowo dyżury medyczne wynikające z programu specjalizacji. Wobec powyższego należy w art. 16i ust. 4 zawrzeć następujące sformułowanie:
„Godziny pełnionych dyżurów medycznych nie będą uzupełnieniem podstawowego czasu pracy, w sytuacji gdy lekarz odbywający szkolenie specjalizacyjne nie przepracuje w miesiącu podstawowego czasu pracy wymaganego programem specjalizacji”. Proponowane rozwiązanie jest zgodne z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 4 czerwca 2013 r. (I PK 293/12).
Kolejną kwestią wynikającą z §11 ust. 2 porozumienia pomiędzy Ministrem Zdrowia i Porozumieniem Rezydentów OZZL z dnia 8 lutego 2018 jest kwestia odpoczynku po dyżurze medycznym, który wynika bezpośrednio z art. 97 ust. 2 ustawy o działalności leczniczej. Ponadto, w naszej opinii, odpoczynek po dyżurze medycznym nie powinien powodować przedłużenia odbywania specjalizacji i powinien być zaliczony do czasu jej trwania. Wobec powyższego w art. 16i ust. 4 należy dopisać także następujące sformułowanie:
„Odpoczynek lekarza po dyżurze nie powoduje przedłużenia odbywania specjalizacji i jest zaliczany do czasu jej trwania”.
W art. 16j ust. 2 wskazano źródło finansowania obowiązkowych godzin dyżurowych ujętych w programach specjalizacji lekarskich. W dokumencie „Ocena skutków regulacji ustawy o zmianie ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych oraz niektórych innych ustaw” w pkt. 6 stwierdzono:
„Zakłada się, że od 1 lipca 2018 r. Minister Zdrowia będzie finansował koszty wynagrodzenia z tytułu pełnienia programowych dyżurów medycznych. Koszty te skalkulowano przy zastosowaniu stawki 150% wynagrodzenia zasadniczego, przy czym przyjęto, iż każdy lekarz odbywa średnio 40 godzin i 20 minut dyżurów miesięcznie jedynie w porze dziennej”.
Jednoznacznie z przedłożonych zapisów wynika, że wyliczenia Ministerstwa Zdrowia przewidują dyżurowanie lekarzy w trakcie specjalizacji w porze dziennej. Lekarze w trakcie specjalizacji odbywają dyżury medyczne w trybie 16- lub 24-godzinnym, który obejmuje w znacznej części porę nocną. Zgodnie z zapisami proponowanej ustawy art. 16i ust. 5 przewiduje rozliczanie finansowe godzin dyżuru zgodnie z Kodeksem pracy, który w zupełnie inny sposób reguluje wysokość wynagrodzenia godzin nocnych. Wobec powyższego, mając na uwadze możliwość wystąpienia różnicy pomiędzy środkami finansowymi przekazywanymi przez Ministerstwo Zdrowia a realnymi kosztami dyżuru medycznego wynikającymi z ustawy o działalności leczniczej art. 95 ust. 5, należy doprecyzować art. 16j ust. 2 o stwierdzenie:
„W przypadku wystąpienia różnicy pomiędzy kosztem dyżuru medycznego a przekazanymi środkami finansowymi różnica jest finansowana przez podmiot leczniczy, w którym lekarz w trakcie szkolenia specjalizacyjnego odbywa dyżur medyczny”.
W proponowanej ustawie brakuje uregulowania kwestii odbywania dyżurów medycznych w ramach realizacji stażów zewnętrznych. W przypadku realizacji stażu kierunkowego zgodnie z programem specjalizacji niezbędne jest wskazanie źródła finansowania dyżurów w placówkach innych niż macierzysty ośrodek szkolący, z którymi lekarz rezydent jest związany stosunkiem pracy. W związku z faktem zmiany ustawowej gwarantującej finansowanie przez Ministerstwo Zdrowia dyżurów medycznych niezbędne jest wprowadzenie regulacji określającej przepływ środków pomiędzy placówkami lub określającej swobodę zawierania umów z lekarzem realizującym staż kierunkowy poza ośrodkiem macierzystym. Należy doprecyzować art. 16i ust. 1 o stwierdzenie:
„W przypadku realizacji stażu kierunkowego podmiot leczniczy ma obowiązek podpisania umowy z lekarzem realizującym staż kierunkowy”.
Mając na uwadze możliwość występowania patologii w systemie wynagradzania lekarzy rezydentów odbywających staż kierunkowy w innej jednostce niż jednostka macierzysta ponosząca koszty dyżurów medycznych zgodnie z Kodeksem pracy, niezbędne wydaje się zagwarantowanie odpowiedniego wymiaru wynagrodzenia lekarzy rezydentów realizujących staż kierunkowy w podmiocie zewnętrznym. Należy doprecyzować art. 16i ust. 1 o stwierdzenie:
„W przypadku realizacji stażu kierunkowego w ośrodku innym niż macierzysty lekarz rezydent otrzymuje wynagrodzenie z tytułu umowy o pełnienie dyżurów medycznych w kwocie godzinowej brutto nie mniejszej niż wynikającej z umowy o pracę podpisanej z jednostką macierzystą zgodnie z ustawą Kodeks pracy”.
Proponowana zmiana:
Art 2. W Ustawie z dnia 5 grudnia 1996 r. o zawodach lekarza i lekarza dentysty (Dz. U. z 2018 r. poz. 617,650 i 697) wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 16i (…)
a) 3 otrzymuje brzmienie:
„3. Lekarzowi pełniącemu dyżur medyczny w ramach realizacji programu specjalizacji przysługuje wynagrodzenie na podstawie umowy o pełnienie dyżurów zawartej z podmiotem prowadzącym szkolenie specjalizacyjne lub staż kierunkowy. W przypadku realizacji stażu kierunkowego podmiot leczniczy ma obowiązek podpisania umowy z lekarzem realizującym staż kierunkowy. W przypadku realizacji stażu kierunkowego w innym ośrodku niż macierzysty lekarz rezydent otrzymuje wynagrodzenie z tytułu umowy o pełnienie dyżurów medycznych w kwocie godzinowej brutto nie mniejszej niż wynikającej z wynagradzania dyżurów medycznych zgodnie z art. 95 ust. 5 ustawy o działalności leczniczej”.
„4. Lekarzowi, który odbywa szkolenie specjalizacyjne w ramach rezydentury, pełniącemu dyżur medyczny, o którym mowa w ust. 3, przysługuje wynagrodzenie na podstawie umowy, o której mowa w art. 16h ust 1. Godziny pełnionych dyżurów medycznych nie będą uzupełnieniem podstawowego wymiaru czasu pracy, w sytuacji gdy lekarz odbywający szkolenie specjalizacyjne nie przepracuje w miesiącu podstawowego wymiaru czasu pracy wymaganego programem specjalizacji. Odpoczynek lekarza po dyżurze nie powoduje przedłużenia odbywania specjalizacji i jest zaliczany do czasu jej trwania.
5. Minister właściwy do spraw zdrowia finansuje wynagrodzenie, o którym mowa w ust. 4, w wysokości nieprzekraczającej stawki określonej w art. 151 §1 pkt 2 Ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy”.
2) w art. 16j:
a) ust. 2 otrzymuje brzmienie:
„2. Środki finansowe niezbędne do odbywania szkolenia specjalizacyjnego w ramach rezydentury, w tym dyżurów medycznych, o których mowa w art. 16i ust. 4 do wysokości, o której mowa w art. 16i ust. 5, przez lekarzy, który zostali zakwalifikowani do jej odbywania lub odbywają ją w tym trybie, minister właściwy do spraw zdrowia przekazuje na podstawie umowy zawartej z podmiotem prowadzącym szkolenie specjalizacyjne zatrudniającym tych lekarzy. Umowa ta określa wysokość środków i ich przeznaczenie. W przypadku wystąpienia różnicy pomiędzy kosztem dyżuru medycznego a przekazanymi środkami finansowymi różnica jest finansowana przez podmiot leczniczy, w którym lekarz w trakcie szkolenia specjalizacyjnego odbywa dyżur medyczny”.
Część 2 – dodatek do podstawowej pensji rezydenckiej
Analizowana propozycja ustawowa
Art 2. W Ustawie z dnia 5 grudnia 1996 r. o zawodach lekarza i lekarza dentysty (Dz. U. z 2018 r. poz. 617,650 i 697) wprowadza się następujące zmiany:
(…)
2) art. 16j
a) po ust. 2a dodaje się ust. 2b-2t w brzmieniu:
„2b. Lekarz odbywający szkolenie specjalizacyjne w trybie rezydentury może zobowiązać się do wykonywania zawodu lekarza na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w podmiocie wykonujących działalność leczniczą, który udziela świadczeń opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych, w łącznym okresie dwóch lat z pięciu kolejnych lat przypadających od dnia uzyskania potwierdzenia zakończenia szkolenia specjalizacyjnego, o którym mowa w art. 16r ust. 6, w wymiarze czasu pracy odpowiadającym co najmniej wymiarowi jednego etatu, może otrzymać w zamian wynagrodzenie zasadnicze wyższe niż określone w przepisach wydanych na podstawie art. 16j ust. 5, o kwotę: (…)
2c. Deklarację dotyczącą zobowiązania, o którym mowa w ust. 2b, lekarz składa za pomocą SMK do podmiotu prowadzącego szkolenie specjalizacyjne zatrudniającego lekarza. (…)
2l. W przypadku niewywiązania się z zobowiązania, o którym mowa w ust. 2b, lub zaprzestania realizacji programu specjalizacji, lekarz jest obowiązany do zapłaty kary w wysokości równej iloczynowi liczby miesięcy pobierania zwiększonego wynagrodzenia zasadniczego, o którym mowa w ust. 2b, oraz kwoty odpowiednio 700 zł, w przypadku gdy lekarz ten odbywał szkolenie specjalizacyjne w priorytetowej dziedzinie medycyny, o której mowa w przepisach wydanych na podstawie art. 16g ust. 4, albo 600 zł, w przypadku gdy lekarz odbywał szkolenie specjalizacyjne w dziedzinie medycyny innej niż priorytetowa.
Proponowane zmiany z uzasadnieniem
W proponowanym przez ustawodawcę zapisie należy zauważyć znaczną różnicę pomiędzy tym zapisem proponowanej zmiany ustawy a porozumieniem z dnia 8 lutego 2018 pomiędzy Ministrem Zdrowia i Porozumieniem Rezydentów OZZL. Zgodnie z §5 Porozumienia Ministra Zdrowia i Porozumienia Rezydentów OZZL ust. 2:
„Wypłatę dodatkowych środków, o których mowa w ust. 1, uzależnia się od zobowiązania się lekarza do przepracowania w Polsce łącznie dwóch z pięciu kolejnych lat przypadających bezpośrednio po ukończeniu szkolenia specjalizacyjnego”.
W przytoczonym fragmencie, podczas podpisywania porozumienia i w toku negocjacji, strony nie ustaliły wymiaru godzin, które lekarz byłby zobowiązany odpracować w zamian za pobieranie zwiększonego wynagrodzenia, o którym mowa w art. 16j ust. 2b pkt 1 i 2 ustawy z dnia 5 grudnia 1996r. o zawodach lekarza i lekarza dentysty. W przytoczonym fragmencie strony nie określały zobowiązania się lekarza do pracy w podmiocie leczniczym, który posiada umowę na świadczenia opieki zdrowotnej finansowane ze środków publicznych. Ponadto w porozumieniu z 8 lutego 2018 r. nie było mowy, w jakim wymiarze należy odpracować pobieranie zwiększonego wynagrodzenia zasadniczego w trakcie odbywania szkolenia specjalizacyjnego w ramach rezydentury. Należy zaznaczyć, że istnieją dziedziny priorytetowe dla systemu ochrony zdrowia, tj. patomorfologia czy radiologia, w których lekarze specjaliści świadczą usługi nie w formie zatrudnienia w wymiarze etatu, ale rozliczania pojedynczych procedur. Wobec powyższego dla wskazanych specjalizacji, bardzo potrzebnych dla prawidłowej realizacji opieki nad obywatelami Polski, nie będzie możliwe odpracowanie dodatku z powodu braku możliwości zatrudnienia się we wskazanej przez ustawodawcę formie. Należy podkreślić, że Minister Zdrowia wraz z negocjatorami Porozumienia Rezydentów OZZL słownie dookreślił, iż cytowany zapis porozumienia oznacza jakąkolwiek formę zatrudnienia w jakiejkolwiek placówce medycznej, praca musi jedynie polegać na udzielaniu świadczeń zdrowotnych. W opinii Porozumienia Rezydentów OZZL każde udzielanie świadczeń zdrowotnych jest poprawianiem dostępności do świadczeń w wysoce niedofinansowanym systemie ochrony zdrowia, z jakim mamy do czynienia w Polsce.
Podkreślenia wymaga fakt, że część specjalizacji, np. stomatologicznych lub chirurgia plastyczna, nie posiada dostatecznego finansowania ze środków publicznych, uniemożliwiając lekarzom i lekarzom dentystom odpracowanie wspomnianych dodatków. Praca w przytoczonych dziedzinach odbywa się głównie w sektorze prywatnym. Wobec przytoczonych powyżej argumentów należy zmodyfikować zapis art. 16j ust. 2b, aby odzwierciedlał warunki wykonywania zawodu lekarza na terenie Rzeczypospolitej Polskiej, które zostały zawarte w porozumieniu pomiędzy Ministrem Zdrowia i Porozumieniem Rezydentów z dnia 8 lutego 2018. Należy usunąć zapis dotyczący wymiaru czasu pracy oraz uzależnienia pracy od pracy w sektorze publicznym, gdyż dyskryminuje on część pracowników, pracujących w określonych wyżej (i innych) specjalizacjach.
W ust. 2c wskazano, że platformą zbierającą informacje na temat woli lekarza do pobierania dodatkowego wynagrodzenia ma być SMK. Należy zauważyć, że obowiązek ustawowy uruchomienia konta w SMK mają lekarze przystępujący do szkolenia specjalizacyjnego w ramach rezydentury od postępowania kwalifikacyjnego 1-31 października 2017 roku. Wobec powyższego znaczna grupa lekarzy realizujących kształcenie specjalizacyjne w ramach rezydentury nie posiada konta w SMK. Wymagane jest stworzenie innego rozwiązania dla tego celu. Optymalnym wydaje się zobowiązanie podmiotów leczniczych prowadzących szkolenie specjalizacyjne do zbierania oświadczeń od lekarzy chcących pobierać dodatkowe wynagrodzenie i przekazywanie ich do odpowiedniej komórki Ministerstwa Zdrowia. Będzie to zarazem budowanie wzajemnego zaufania.
W ust. 2l wysokość kary, która zostanie nałożona na lekarza w przypadku przerwania szkolenia specjalizacyjnego lub niewywiązania się ze zobowiązania, o którym mowa w ust. 2, wyrażona jest w kwocie brutto. Dodatkowe środki finansowe, o których mowa w ust. 2b, pobierane będą przez lekarzy w kwocie netto. Wobec powyższego istnieje znaczna różnica. Kwota kary powinna odzwierciedlać prawdziwą kwotę pobranego wynagrodzenia.
Proponowana zmiana:
Art 2. W Ustawie z dnia 5 grudnia 1996 r. o zawodach lekarza i lekarza dentysty (Dz. U. z 2018 r. poz. 617,650 i 697) wprowadza się następujące zmiany:
(…)
2) art. 16j
a) po ust. 2a dodaje się ust. 2b-2t w brzmieniu:
„2b. Lekarz odbywający szkolenie specjalizacyjne w trybie rezydentury może zobowiązać się do wykonywania zawodu lekarza na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w podmiocie wykonujących działalność leczniczą, w łącznym okresie dwóch z pięciu kolejnych lat przypadających od dnia uzyskania potwierdzenia zakończenia szkolenia specjalizacyjnego, o którym mowa w art. 16r ust 6, otrzymując w zamian wynagrodzenie zasadnicze wyższe niż określone w przepisach wydanych na podstawie art. 16j ust. 5, o kwotę: (…)
2c. Deklarację dotyczącą zobowiązania, o którym mowa w ust. 2b, lekarz składa za pomocą oświadczenia do podmiotu prowadzącego szkolenie specjalizacyjne zatrudniającego lekarza. Podmiot prowadzący szkolenie specjalizacyjne informuje Ministerstwo Zdrowia o liczbie lekarzy, którzy podpisali oświadczenie. Prawidłowość przekazywanych danych podlega kontroli. (…)
2l. W przypadku niewywiązania się ze zobowiązania, o którym mowa w ust. 2b, lub zaprzestania realizacji programu specjalizacji lekarz jest obowiązany do zapłaty kary w wysokości równej iloczynowi liczby miesięcy pobierania zwiększonego wynagrodzenia zasadniczego, o którym mowa w ust. 2b, oraz kwoty odpowiednio 700 zł, w przypadku gdy lekarz ten odbywał szkolenie specjalizacyjne w priorytetowej dziedzinie medycyny, o której mowa w przepisach wydanych na podstawie art. 16g ust. 4, albo 600 zł, w przypadku gdy lekarz odbywał szkolenie specjalizacyjne w dziedzinie medycyny innej niż priorytetowa. Wyliczona kwota będzie pomniejszona o różnicę pomiędzy kwotą brutto a kwotą netto otrzymywanego zobowiązania, o którym mowa w ust. 2b.
Część 3 – lekarze specjaliści
Analizowana propozycja ustawowa
Art. 4.
1. W latach 2018-2020 ze środków finansowych, o których mowa w art. 131c ust. 1 pkt 1-3 ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, finansuje się koszty wzrostu wynagrodzeń lekarzy posiadających specjalizację, zwanych dalej „lekarzami”.
2. Finansowanie kosztów, o których mowa w ust. 1, zapewnia podwyższenie lekarzom spełniającym łącznie warunki określone w ust. 3 wynagrodzeń zasadniczych do wysokości 6750 zł miesięcznie, w przeliczeniu na pełen etat, oraz związane z tym podwyższenie dodatku za wysługę lat.
3. Środki finansowe, o których mowa w ust 1. świadczeniodawcy przeznaczają zgodnie z ust. 2 dla lekarzy spełniających łącznie następujące warunki:
1) są zatrudnieni na podstawie stosunku pracy u świadczeniodawców, którzy zawarli z Narodowym Funduszem Zdrowia umowy obejmujące udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej w warunkach całodobowych lub całodziennych i uczestniczą w udzielaniu tych świadczeń
2) zobowiążą się wobec pracodawcy do nieudzielania tożsamych świadczeń opieki zdrowotnej, o których mowa w pkt. 1, u innego świadczeniodawcy realizującego umowę z Narodowym Funduszem Zdrowia z co najmniej jednego z zakresów, o których mowa w art. 15 ust. 2 pkt 3, 4, 6-13, 15 i 16 ustawy zmienianej w art. 1.
Uzasadnienie zmiany:
Zgodnie z porozumieniem pomiędzy Ministrem Zdrowia i Porozumieniem Rezydentów OZZL z dnia 8 lutego 2018 §6 ust. 2.: „Lekarze specjaliści zatrudnieni na podstawie stosunku pracy otrzymują wynagrodzenie zasadnicze w kwocie nie mniejszej niż 6750 zł brutto miesięcznie nie później niż od dnia 1 lipca 2018 r.”. Zgodnie z przytoczonym zapisem nie wskazuje on podmiotowi leczniczemu zatrudniającemu lekarza obowiązku udzielania świadczeń całodobowych lub całodziennych. Wobec powyższego należy zmodyfikować zapis art. 4 ust. 3 pkt 1, aby przyjął on następującą treść:
„1) są zatrudnieni w stosunku pracy u świadczeniodawców, którzy zawarli umowy z Narodowym Funduszem Zdrowia lub są w inny sposób finansowani ze środków publicznych”.
§6 ust. 2 stanowi, że lekarz nie będzie wykonywał tożsamych świadczeń medycznych finansowanych ze środków publicznych. Wobec powyższego proponowana przez ustawodawcę regulacja wydaje się być zbyt restrykcyjna. Zapis porozumienia z dnia 8 lutego 2018 pomiędzy Ministrem Zdrowia i Porozumieniem Rezydentów OZZL mówiący o tożsamych świadczeniach został przez ustawodawcę błędnie zinterpretowany. Tożsame świadczenia miały uniemożliwiać lekarzowi specjaliście wykonywanie świadczeń w konkurencyjnej jednostce posiadającej umowę z płatnikiem publicznym głownie pod postacią udzielania dyżurów medycznych dokładnie w tym samych charakterze. Wobec powyższego wprowadzenie ww. regulacji uniemożliwi, m.in. wykonywanie świadczeń z zakresu na przykład stomatologii czy ratownictwa medycznego, co wydaje się przeinaczać sens zawartego porozumienia z dnia 8 lutego 2018. Wobec powyższego należy zmodyfikować art. 4 ust. 3 pkt 2, aby przyjął następujące brzmienie:
„2) zobowiążą się wobec pracodawcy do nieudzielania tożsamych świadczeń opieki zdrowotnej, o których mowa w pkt. 1, u innego świadczeniodawcy realizującego umowę z Narodowym Funduszem Zdrowia w zakresie wykonywania pracy z analogicznym zakresem obowiązków”.
Dodatkowo niektóre specjalizacje charakteryzujące się szczególnym deficytem kadrowym w opinii Porozumienia Rezydentów OZZL powinny być wyłączone z niniejszego punktu, np. lekarze specjaliści neonatologii.
Wobec powyższego do zapisów zawartych w pkt. 2 należy dodać zdanie:
„Zapis ten nie dotyczy niektórych specjalizacji lekarskich, takich jak: neonatologia, …”.
Proponowana zmiana:
Art. 4.
1. W latach 2018-2020 ze środków finansowych, o których mowa w art. 131c ust. 1 pkt 1-3 ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, finansuje się koszty wzrostu wynagrodzeń lekarzy posiadających specjalizację, zwanych dalej „lekarzami”.
2. Finansowanie kosztów, o których mowa w ust. 1, zapewnia podwyższenie lekarzom spełniającym łącznie warunki określone w ust. 3 wynagrodzeń zasadniczych do wysokości 6750 zł miesięcznie, w przeliczeniu na pełen etat, oraz związane z tym podwyższenie dodatku za wysługę lat.
3. Środki finansowe, o których mowa w ust 1. świadczeniodawcy przeznaczają zgodnie z ust. 2 dla lekarzy spełniających łącznie następujące warunki:
1) są zatrudnieni w stosunku pracy u świadczeniodawców, którzy zawarli umowy z Narodowym Funduszem Zdrowia lub są w inny sposób finansowani ze środków publicznych
2) zobowiążą się wobec pracodawcy do nieudzielania tożsamych świadczeń opieki zdrowotnej, o których mowa w pkt. 1, u innego świadczeniodawcy realizującego umowę z Narodowym Funduszem Zdrowia w zakresie wykonywania pracy z analogicznym zakresem obowiązków. Zapis ten nie dotyczy niektórych specjalizacji lekarskich, takich jak: neonatologia, …”.
Część 4 – Opt-out
Analizowana propozycja ustawowa
Brak.
Uzasadnienie zmiany:
Zgodnie z porozumieniem Ministra Zdrowia z Porozumieniem Rezydentów OZZL z dnia 8 lutego 2018 §9 zawiera zapis o likwidacji klauzuli opt-out do 2028 roku i ustanowienia 48-godzinnego tygodnia pracy maksymalnym wymiarem czasu, w jakim może pracować lekarz.
Proponowana zmiana:
W ustawie z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej ( Dz.U. 2011 nr 112 poz. 654) wprowadza się następujące zmiany:
Po ust 7. dodaje się ust. 8 o następującej treści:
„Artykuł 96 przestaje obowiązywać z dniem 1 stycznia 2028 roku, a maksymalny dopuszczalny czas pracy pracowników, o których mowa w art. 95, wynosi przeciętnie 48 godzin tygodniowo w przyjętym okresie rozliczeniowym.
Z poważaniem
Jakub Kosikowski
Przewodniczący Porozumienia Rezydentów OZZL